Αρχαίο θέατρο Αχαρνών

Η Πετρούπολη έχει ένα υπέροχο θέατρο, το θέατρο Πέτρας. 

Στα αρχαία χρόνια στον δήμο των Αχαρνών υπήρχε θέατρο, που ήταν γνωστό μόνο μέσα από τις επιγραφές. Το Αρχαίο Θέατρο Αχαρνών αποκαλύφθηκε στις αρχές του 2007, στην οδό Σαλαμίνος 21 (τώρα Αρχαίου Θεάτρου). 

Η αποκάλυψή του ήταν πολύ σημαντική, γιατί πρόκειται για το πρώτο δημόσιο οικοδόμημα του αρχαίου δήμου του 4ου αι. π.Χ., που ήρθε στο φως και μας έδειξε ποιο είναι το κέντρο του, το οποίο συμπίπτει με το κέντρο του σύγχρονου δήμου. Οι Αχαρνές ήταν από τους λίγους αρχαίους δήμους που βρέθηκε θέατρο και δεν φαίνεται να διέθεταν όλοι, αλλά μόνο οι μεγαλύτεροι και οι σπουδαιότεροι.

Οι Αχαρνείς συμμετείχαν ενεργά στην πολιτική ζωή της Αθήνας και κατείχαν σημαντικά διοικητικά και θρησκευτικά αξιώματα. Υπήρξαν συχνά χορηγοί σε δραματικούς αγώνες κατά τη διάρκεια εορτών. 

Η μέχρι τώρα ανασκαφική έρευνα έχει φέρει στο φως μια ολόκληρη κερκίδα με 11 σειρές καθισμάτων σε ημικυκλική διάταξη. Έχουν επίσης ανασκαφεί τμήματα κερκίδων, ενώ έχουν αποκαλυφθεί τμήμα της χαλικοστρωμένης ορχήστρας και μικρό τμήμα του διαζώματος  του θεάτρου. Το υπόλοιπο τμήμα του θεάτρου βρίσκεται κάτω από σύγχρονα κτίσματα.

Η χωρητικότητά του υπολογίζεται σε 1.500-2.000 θεατές περίπου.

Ο χώρος φιλοξενούσε μουσικούς και ωδικούς αγώνες, παραστάσεις αρχαίου θεάτρου και επίσημες τελετές του αρχαίου δήμου.

Για την ύπαρξη του θεάτρου των Αχαρνών, μαρτυρούν δύο σημαντικότατες επιγραφές του β΄ μισού του 4ου αι. π. Χ. Η κατασκευή του θεάτρου δεν μπορεί να αναχθεί με βεβαιότητα σε συγκεκριμένο χρόνο, οπωσδήποτε όμως η χρονολογία των επιγραφών που αναφέρουν το θέατρο δίνουν ένα χρονολογικό όριο πριν από το οποίο το θέατρο ήταν ήδη σε χρήση. 

Από την επίσκεψή μας στο αρχαιολογικό μουσείο Αχαρνών πήραμε πολλές πληροφορίες αλλά δυστυχώς μάθαμε ότι δεν είναι δυνατό να το δούμε γιατί είναι καλυμμένο για λόγους προστασίας του, μέχρι να ολοκληρωθούν οι απαλλοτριώσεις των όμορων οικοπέδων προκειμένου να συνεχιστούν οι ανασκαφικές εργασίες.

Ναταλία, Δημήτρης, Κώστας.

Κουκλοθέατρο με ρεμπέτες!

Κι έτσι όπως κάναμε τη βόλτα μας με την οικογένειά μου στη Χαλκίδα, ακούω ρεμπέτικη μουσική στο δρόμο... πάω κοντά και βλέπω μαριονέτες-ρεμπέτες! Ο κύριος που τις έπαιζε ήταν εκεί για να μαζέψει χρήματα, αλλά ήταν πολύ ωραίο το θέαμα και είχε μαζευτεί πολύς κόσμος που τις χάζευε. Επειδή είχαμε κάνει το θέμα με το ρεμπέτικο για το blog σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να τις τραβήξω λίγο βίντεο και να σας τις δείξω...

Κωνσταντίνα

Συνέντευξη με έναν ρεμπέτη

Παράλληλα με την έρευνα για το ρεμπέτικο τραγούδι στις παλιές ελληνικές ταινίες, σκεφτήκαμε να πάρουμε συνέντευξη από έναν ρεμπέτη.

Βρήκαμε λοιπόν τον κύριο Κυριάκο, ο οποίος τραγουδάει ρεμπέτικα και δέχτηκε ευχαρίστως να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Χαρακτήρισε το ρεμπέτικο ως είδος κλασικής Ελληνικής μουσικής και ως ροκ περιθωριακή μουσική που παιζόταν σε τεκέδες και παράνομα στέκια.

Τα ρεμπέτικα τραγούδια μιλάνε κυρίως για την αγάπη και για τον πόνο. Έτσι πιστεύει ότι τα τραγούδια είναι διαχρονικά, γιατί τα βιώματα των ανθρώπων είναι ίδια. Βλέπει ότι ο κόσμος αγαπάει και ζητάει το ρεμπέτικο τραγούδι γιατί τον εκφράζει. Ο αγαπημένος του τραγουδιστής είναι ο Μάρκος Βαμβακάρης.

Τα τραγούδια που ακούγονται στις παλιές ελληνικές ταινίες και κυρίως στις ασπρόμαυρες, θεωρεί ότι εκπροσωπούν το ρεμπέτικο τραγούδι. Μέσα από αυτές τις ταινίες διαδόθηκε το μπουζούκι σαν όργανο και το ρεμπέτικο σαν μουσικό είδος. Σημαντικό μουσικό που μέσα από τις ταινίες μεταλαμπάδευσε στις επόμενες γενιές το ρεμπέτικο τραγούδι, θεωρεί τον Γιώργο Ζαμπέτα.

Τέλος μας είπε ότι η μουσική αλλάζει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, τον κάνει πιο φιλικό και κοινωνικό και ότι η μουσική είναι όλη του η ζωή.

Ήταν μια πολύ ωραία συνέντευξη και ακούσαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα.

Στο τέλος μας έπαιξε και μερικά τραγούδια! Ευχαριστούμε πολύ!

Κωνσταντίνα, Μαρία

Επίσκεψη στον θολωτό μυκηναϊκό τάφο Αχαρνών

Ο θολωτός μυκηναϊκός τάφος Αχαρνών βρίσκεται νότια της πόλης, στη θέση Λυκότρυπα. Είναι ο μεγαλύτερος και ο καλύτερα σωζόμενος τάφος στην Αττική. Ανασκάφηκε το 1879 από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Αθηνών. Είναι υπόγειο κτίσμα και χρονολογείται τον 14-13^ο αι. π.Χ.

Αποτελείται από το δρόμο, δηλαδή το διάδρομο που οδηγούσε στον τάφο, το στόμιο και το θάλαμο. Το σχήμα του θαλάμου είναι κωνικό με κυρτά τοιχώματα και θυμίζει τεράστια κυψέλη. Η διάμετρος της θόλου είναι 8,35 μ. και το ύψος της 8,74μ. Το υπέρθυρο του στομίου είναι από ογκώδη επιμήκη λίθο. Πάνω από το υπέρθυρο σε αντίθεση με άλλους θολωτούς όπου υπάρχει το ανακουφιστικό τρίγωνο, χρησιμοποιήθηκαν τέσσερις μικρότεροι  ογκόλιθοι, παράλληλοι μεταξύ τους και με μικρά κενά ενδιάμεσα. Ο δρόμος έχει μήκος 27 μ. και πλάτος 3 μ. και τα τοιχώματά του είναι κτισμένα με ακατέργαστες πέτρες. Εξωτερικά η θόλος καλύπτεται με χώμα ώστε να σχηματιστεί ένα είδος τύμβου.

Το περασμένο Σάββατο ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον τάφο. Είναι ένας θολωτός τάφος που διατηρείται σε τέλεια κατάσταση και μας πρότεινε να τον δούμε η κ. Αναγνωστοπούλου από το αρχαιολογικό μουσείο Αχαρνών. Εκεί μας υποδέχτηκε η φύλακας του χώρου κ. Πέπη Κωνσταντινίδου. Μας πήγε στον τάφο του οποίου η είσοδος βρίσκεται στην πίσω μεριά του χωραφιού και μας έδωσε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Μας είπε ότι στον τάφο βρέθηκαν έξι κρανία τα οποία ανήκαν στην οικογένεια κάποιου άρχοντα της περιοχής  και τώρα εκτίθενται μαζί με τα άλλα ευρήματα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας. Στον τάφο υπήρχαν πολλά αντικείμενα που συνόδευαν τους νεκρούς, αγγεία, όπλα, ελεφάντινα αντικείμενα, σφραγιδόλιθοι και κοσμήματα, παρόλο που πιθανόν ο τάφος είχε συληθεί. Μας είπε επίσης ότι παρόλο που δεν φαίνεται, το γνωστό τρίγωνο που βλέπουμε πάνω από την είσοδο κάθε μυκηναϊκού τάφου υπάρχει εσωτερικά. Διακρίνεται το περίγραμμά του πάνω από την είσοδο, το οποίο είναι γεμισμένο με πέτρες.

Μας έδειξε ότι η κατασκευή έγινε με πέτρες που τοποθετήθηκαν η μια πάνω στην άλλη χωρίς συνδετικό υλικό, μόνο μικρότερες πετρούλες που μπαίναν σαν σφήνες. Το χώμα από την εκσκαφή το έβαζαν από πάνω έτσι ώστε να δημιουργηθεί το μικρό λοφάκι που είδαμε. Επίσης είδαμε ότι όταν πλημμύριζε ο χώρος, τα νερά είχαν δημιουργήσει μια γραμμή στους τοίχους με έντονη αλλαγή του χρώματος. Για να αποφύγουν την πλυμμύρα έχουν τοποθετήσει μια αντλία και διοχετεύουν αλλού τα νερά.

Κάτω από τη θόλο υπήρχε ένα δίχτυ που το έβαλαν για ασφάλεια στην περίπτωση που κάποια πέτρα έφευγε από τη θέση της και έπεφτε κάτω. Εντυπωσιαστήκαμε με τη θόλο που στην κορυφή έκλεινε με μια μεγάλη πέτρα που λεγόταν «κλειδί». Αυτή η πέτρα έλειπε από την κορυφή και έτσι τυχαία ανακαλύφθηκε ο τάφος.

Ευχαριστούμε πολύ την κ. Πέπη και να πούμε ότι μερικές από τις πληροφορίες που μας έδωσε για τον συγκεκριμένο τάφο δεν τις γράφουν τα βιβλία! Άρα πηγαίνοντας εκεί μάθαμε πολύ περισσότερα πράγματα απο ότι αν διαβάζαμε γι' αυτόν μόνο στο internet ή σε κάποιο βιβλίο... και φυσικά το να βλέπεις κάτι ζωντανά δεν έχει καμιά σχέση με τις φωτογραφίες!

Κωνσταντίνα, Ελένη

Επίσκεψη στην έκθεση για τον Βanksy

Ένα κυριακάτικο πρωινό πήραμε το δρόμο για το Γκάζι. Στην τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων έγινε η έκθεση για τον Banksy, έναν από τους σπουδαιότερους street artists της εποχής μας. Δεν πήγαμε πολλοί, αλλά όλοι όσοι πήγαμε τον αγαπάμε. Guest star η Μυρτώ!!!

Ο Banksy φτιάχνει τα έργα του (κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου) με την τεχνική του στένσιλ. Το μαύρο χιούμορ και η σάτιρα χαρακτηρίζουν τα έργα του. Η έκθεση στην τεχνόπολη περιλαμβάνει τα πιο γνωστά έργα του, σε ειδικά επεξεργασμένους τοίχους του χώρου και σε ταμπλό με κατάλληλη προεργασία. Επίσης υπάρχει ένας χώρος (σκοτεινή αίθουσα) φωτισμένος μόνο με black light, που δημιουργεί την αίσθηση φωσφορίζοντων graffiti. Όλα τα εκθέματα είναι αντιγραφές.

Ο ίδιος ο banksy δεν έχει συναινέσει για την πραγματοποίηση της έκθεσης και υποστηρίζει ότι είναι ψεύτικη. Η εταιρία που διοργάνωσε την έκθεση απάντησε ότι δεν είναι η έκθεση του Banksy αλλά για τον Banksy.

Πάντως βρήκαμε την έκθεση εντυπωσιακή. Μας άρεσε πολύ που υπήρχαν συνθήματα στους τοίχους μαζί με τα έργα ή και μόνα τους. Αν σε κάποιον αρέσει το graffiti και η street art, τότε είναι ένα event που δεν πρέπει να χάσει!

Άννυ, Μαργαρίτα, Άγγελος, Κώστας.

Η ιστορία του ρεμπέτικου

Από τις φυλακές, τα λιμάνια και τις φτωχογειτονιές στον κατάλογο της Άϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO. Ο λόγος για το ρεμπέτικο, αρχική μορφή του σύγχρονου αστικού λαϊκού τραγουδιού.

Τα πρώτα ρεμπέτικα τραγούδια εμφανίζονται στις φυλακές, και στα μεγάλα λιμάνια τις Ελλάδας, της Αθήνας, του Βόλου και τις Θεσσαλονίκης γύρω στο 1834  και στη συνέχεια περνάει και σε μεγάλα ηπειρωτικά αστικά κέντρα. Έτσι, τα μουρμούρικα των φυλακών και τα σεβντάλικα στου Ψυρρή αρχίζουν να αναπτύσσονται και μέχρι το τέλος του 1900  το ρεμπέτικο ήταν το λαϊκό τραγούδι των φτωχών συνοικιών των μεγάλων πόλεων. Σιγά σιγά εμφανίζονται στον Πειραιά τα "γυαλάδικα" από την επανάληψη της λέξης "γιάλα-γιάλα" ή "γιαλελέλι". Μετά την καταστρόφη της Σμύρνης το 1922, η ρεμπέτικη μουσική αναμιγνυέται με τραγούδια του Βοσπόρου και της Μικράς Ασίας και εμφανίζεται και μια νέα μορφή του, τα αμανεντζίδικα. Η ανάπτυξή του συνεχίζεται μεχρι το 1936 που χαρακτηρίζονται ως τουρκοειδή, παρόλο που ένα χρόνο πριν απαγορεύτηκαν στην Τουρκία ως ελληνικό κατάλοιπο.

Η θεματολογία στις απαρχές του ρεμπέτικου περιλαμβάνει ερωτικά και μάγκικα τραγούδια, για την φυλακή , τα ναρκωτικά και την παρανομία. Περιγράφει τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής των περιθωριοποιημένων και των 'κουτσαβάκηδων", μάγκες της εργατικής τάξης με χαρακτηριστική εμφάνιση (καβουράκι, μουστάκι, ριγωτό παντελόνι, σακάκι στο ένα χέρι φορεμένο, φαρδιά ζώνη και συνήθως κούτσαιναν δηλώνοντας "βαρύ" άντρα). Μετά την εξάπλωσή του στις λαϊκές μάζες η θεματολογία επεκτείνεται. Αναφέρεται και σε πολλά κοινωνικά θέματα, στη φτώχεια, την εργασία, στην οικογένεια, στην ξενιτιά, στον πόλεμο, μικρές λύπες κλπ, όπως επίσης  γράφονται και σατυρικά.

Τα βασικά όργανα του ρεμπέτικου είναι το μπουζούκι, που παίζει τη μελωδία,  και η κιθάρα, που δίνει το ρυθμό. Συμμετέχει ο μπαγλαμάς όπως επίσης και το ακορντεόν, το βιολί, το πιάνο και σαν κρουστά τα κουτάλια και τα ζίλια. Σε πιο παλιές ηχογραφήσεις ακούγονται και σαντούρια, κανονάκια και ούτια. Χαρακτηριστικό του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι η συνοδεία από το χτύπημα του κομπολογιού σε ένα ποτήρι ακολουθώντας τον ρυθμό.

  

Γνωστοί πρεσβευτές του ρεμπέτικου είναι ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Μπαγιαντέρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Μανώλης Χιώτης , η Ρόζα Εσκενάζυ κ.λ.π.

Εξελικτικά το ρεμπέτικο μετουσιώνεται στο σημερινο λαϊκό τραγούδι. Συντροφεύει τον Έλληνα σε όλες τις στιγμές της ζωής του και έχει αποτέλεσει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του.

 Η ρεμπέτικη μουσική είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής μας ταυτότητας και κουλτούρας, και δίνει  την ευκαιρία στον ίδιο τον Έλληνα να έρθει σε επαφή με την λαϊκή παράδοση και να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της εθνικής του συνείδησης.  Μετά την εγγραφή του στον κατάλογο της Άϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, δίνεται η ευκαιρία στον σύγχρονο ελληνικό μουσικό πολιτισμό να περάσει τα σύνορα και να αναδειχτεί παγκοσμίως.

Κωνσταντίνα, Μαρία.

Το ρεμπέτικο τραγούδι στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου

Ο ελληνικός κινηματογράφος των δεκαετιών 1960-70 έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες οι οποίες τον διαχωρίζουν και τον κάνουν αναγνωρίσιμο σε σχέση με τις ταινίες άλλων χωρών. Έχει δηλαδή αυτό που θα λέγαμε εθνική φυσιογνωμία. Σε αυτό συντελεί και το μουσικό ύφος των τραγουδιών που ακούγονται στις ταινίες.

Το λαϊκό θέαμα διαμορφώνεται χρησιμοποιώντας κυρίως δύο είδη ταινιών, το μελό και την κωμωδία. Δίπλα σε αυτά το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι αλλάζει και εξελίσσεται απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη προβολή. Η ταβέρνα μετατρέπεται σε μπουζουξίδικο και η χρήση της μουσικής και του τραγουδιού επιβάλλεται σε κάθε ταινία της εποχής. 

Πολλοί συνθέτες γράφουν και διασκευάζουν λαϊκή μουσική με έντονα ρεμπέτικη χροιά, ανάλογα με τις ανάγκες της ταινίας, όπως είναι οι Πλέσσας, Καλδάρας, Κατσαρός κ.α.

Πολλά τραγούδια γράφουν οι Γιώργος Παπαϊωάννου και Βασίλης Τσιτσάνης, οι οποίοι παίζουν και τραγουδούν σε αρκετές ταινίες μελό. Οι Γιώργος Ζαμπέτας και Μανώλης Χιώτης καθιερώθηκαν στις κωμωδίες της εποχής. Αυτοί οι δημιουργοί μας ενέπνευσαν για περισσότερη έρευνα και δράσεις σχετικά με το ρεμπέτικο τραγούδι.

Κωνσταντίνα, Άννυ, Μαρία.

Κάστρο Φυλής

Τα «φρούρια» της Πάρνηθας κτίστηκαν σε διάφορες ιστορικές εποχές και δεν αποτέλεσαν ποτέ μια ενιαία αμυντική γραμμή.

Το πιο γνωστό και το ωραιότερο είναι το «Κάστρο της Φυλής» (υψ. 687μ.) που βρίσκεται στην Δυτική Πάρνηθα. Εκεί βρίσκονταν ο Αρχαίος Δήμος Φυλής που οι κάτοικοί του, οι Φυλάσιοι, ανήκαν στην Οινηίδα φυλή και φορούσαν λευκά ρούχα (Αριστοφάνης). Από το κάστρο αυτό ξεκίνησε η αντίσταση κατά του Πεισίστρατου τον 6ο π.Χ. αιώνα και αυτό κυρίευσε ο Θρασύβουλος με 70 στρατιώτες και ανέτρεψε το καθεστώς των τριάκοντα τυράννων των Αθηνών το 403 π.Χ. Το φρούριο λόγω της ακατάλληλης θέσης του εγκαταλείφθηκε και τον 4ο π.Χ. αιώνα κτίστηκε το νέο φρούριο Φυλής που σήμερα γνωρίζουμε, το οποίο βρίσκεται σε καίρια θέση και παρουσιάζει εξαιρετική θέα. Πιθανότατα σκοπός του ήταν να ελέγχει το πέρασμα προς τη Βοιωτία.

Είναι ένα κομμάτι του πολιτισμού της περιοχής μας το οποίο πραγματικά αξίζει να επισκεφτεί κάποιος.

Μαρία, Ευτυχία, Ελένη.