Ο ελληνικός κινηματογράφος των δεκαετιών 1960-70 έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες οι οποίες τον διαχωρίζουν και τον κάνουν αναγνωρίσιμο σε σχέση με τις ταινίες άλλων χωρών. Έχει δηλαδή αυτό που θα λέγαμε εθνική φυσιογνωμία. Σε αυτό συντελεί και το μουσικό ύφος των τραγουδιών που ακούγονται στις ταινίες.
Το λαϊκό θέαμα διαμορφώνεται χρησιμοποιώντας κυρίως δύο είδη ταινιών, το μελό και την κωμωδία. Δίπλα σε αυτά το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι αλλάζει και εξελίσσεται απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη προβολή. Η ταβέρνα μετατρέπεται σε μπουζουξίδικο και η χρήση της μουσικής και του τραγουδιού επιβάλλεται σε κάθε ταινία της εποχής.
Πολλοί συνθέτες γράφουν και διασκευάζουν λαϊκή μουσική με έντονα ρεμπέτικη χροιά, ανάλογα με τις ανάγκες της ταινίας, όπως είναι οι Πλέσσας, Καλδάρας, Κατσαρός κ.α.
Πολλά τραγούδια γράφουν οι Γιώργος Παπαϊωάννου και Βασίλης Τσιτσάνης, οι οποίοι παίζουν και τραγουδούν σε αρκετές ταινίες μελό. Οι Γιώργος Ζαμπέτας και Μανώλης Χιώτης καθιερώθηκαν στις κωμωδίες της εποχής. Αυτοί οι δημιουργοί μας ενέπνευσαν για περισσότερη έρευνα και δράσεις σχετικά με το ρεμπέτικο τραγούδι.
Κωνσταντίνα, Άννυ, Μαρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου